مقصود از «اتباع خارجی» موضوع ماده 180 قانون برنامه سوم توسعه اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی جمهوری اسلامی ایران که از این پس «قانون» نامیده می‌شود افرادی هستند که (دارنده گذرنامه، پناهنده، مهاجر، آواره) [کذا] که تابعیت کشور جمهوری اسلامی ایران را ندارند و تحت عناوین زیر متقاضی ورود به کشور جمهوری اسلامی ایران هستند و تابعیت خارجی آن‌ها مورد قبول دولت جمهوری اسلامی ایران است:
الف): به شخصی اطلاق می‌گردد که به علت ترس موجه از این‌که به دلایل مربوط به نژاد یا مذهب، ملیت یا عضویت در بعضی گروه‌های اجتماعی یا داشتن عقاید سیاسی تحت شکنجه قرار گیرد، در خارج از کشور محل سکونت عادی خود به سر می‌برد و نمی‌تواند ویا به علت ترس مذکور نمی‌خواهد خود را تحت حمایت آن کشور قرار دهد.
ب): فردی است که به دلیل وقوع جنگ داخلی یا بین‌المللی، بدون تشریفات قانونی، کشور متبوع خود را ترک ویا وادار به ترک آن گردد، اما نمی‌تواند برابر کنوانسیون 1951 و پروتکل 1967 ژنو و ملحقان آن، بیم موجه از اذیت و آزار را به اثبات برساند.
ج): فردی است که متقاضی اقامت در جمهوری اسلامی ایران باشد و درخواست وی مورد قبول جمهوری اسلامی ایران قرار گرفته باشد.
د): فردی است که در چارچوب قوانین و مقررات داخلی و بین‌المللی و با اجازه مخصوص وارد کشور می‌شود
الف) پناهنده: به شخصی اطلاق می‌گردد که به علت ترس موجه از این‌که به دلایل مربوط به نژاد یا مذهب، ملیت یا عضویت در بعضی گروه‌های اجتماعی یا داشتن عقاید سیاسی تحت شکنجه قرار گیرد، در خارج از کشور محل سکونت عادی خود به سر می‌برد و نمی‌تواند ویا به علت ترس مذکور نمی‌خواهد خود را تحت حمایت آن کشور قرار دهد.
ب) آواره: فردی است که به دلیل وقوع جنگ داخلی یا بین‌المللی، بدون تشریفات قانونی، کشور متبوع خود را ترک ویا وادار به ترک آن گردد، اما نمی‌تواند برابر کنوانسیون 1951 و پروتکل 1967 ژنو و ملحقات آن، بیم موجه از اذیت و آزار را به اثبات برساند.
ج) مهاجر: فردی است که متقاضی اقامت در جمهوری اسلامی ایران باشد و درخواست وی مورد قبول جمهوری اسلامی ایران قرار گرفته باشد.
د) دارنده گذرنامه: فردی است که در چارچوب قوانین و مقررات داخلی و بین‌المللی و با اجازه مخصوص وارد کشور می‌شود
